Olga: een Lippizaner merrie. Ook spierwit als Batosta, maar kwam niet zo stevig over. Ze wilde nog wel eens dribbelen. Ze had ook een apart pasje; haar achterbenen zwenkten steeds iets uit, vooral rechtsachter. Als je er achter reed, werd je er soms ongemakkelijk van. Je wilde er niet naar kijken maar toch deed je het. Als je er op zat, had je daar geen last van, maar erachter wel. Ze was ook van het begin af aan op de manege.