Alight: Een grote maat Welsh pony. De atleet van de manege. Ze kon snel en hoog springen. Ze had heel veel kwaliteiten, maar als een topatleet kon ze ook haar nukken hebben en dan kon ze volledig blokkeren. Dat gebeurde nog wel eens op wedstrijden, zeker als Windy ook mee ging. Soms kon je haar moeilijk aan de teugel krijgen.
Aron was een ruin en een grote pony. Hij kon op stal zeer chagrijnig kijken. En je moest wel goed oppassen, want hij wilde ook nog wel eens bijten, maar eenmaal onder het zadel was het de rust zelve. Hij liep een beetje statig.
Berry: de pony die in Borger een standbeeld zou moeten krijgen. Wie is nou niet op hem begonnen? Berry werd heel veel gebruikt aan de longe. Hij was een erg lieve pony. Maar pas op als je geen beginner meer was, want dan kon Berry nog wel eens moeilijk doen en zelfs bokken.
Bobby was een roodbonte IJslander. Een pony met mooie gangen. Hij had vooral als hij goed werd gereden een heerlijke uitgestrekte draf en kon dan een enorm tempo maken. Ook hij kon koppig zijn. Hij sprong eens over een sloot heen, een haverveld in en was er met geen mogelijkheid uit te krijgen. Bobby was een sterke pony. Veel kinderen hebben ook op hem gereden. Springen ging niet zo goed. Ook liep Bobby wel voor de kar en in het span liep hij met Fritsje. Dat was wel een probleem, want het waren de grootste vijanden op stal. Maar als je deze twee voor de ar of kar had, had je geen probleem met het tempo, want ze naaiden elkaar goed op.
Bronsfee: een Welsh merrie die een tikkeltje nerveus was. Ze viel onder de grote maat pony, maar was wel wat aan de kleine kant. Je kon er fijn op rijden, maar het was geen springpony. Veelal stond ze alleen op stal. Ze was een echte alleenstaande tante.
Candy: een Welsh pony. Eigen fok, volgens mij van Bronsfee. Qua kleur een prachtige pony met mooie blonde manen. Het leek haast een palomino. Haar echte naam was Golden Candlelight. Wel een grote maat pony, maar wat aan de kleine kant. Ze werd later een aardige stevige dame met een grasbuik.
Coldy (en Jobky) waren de nakomelingen van Witty en Alight. Jobky, de zwarte, was van Witty en Coldy van Alight. Het waren beide merries. Jobky was iets groter en ook iets rustiger dan Coldy. Net als de moeders waren ze ook altijd bij elkaar.
Darky was het maatje van Wapje en even groot. Het was een negatief van Wapje. Darky was volgens mij een New Forest pony. Hij kon heel hard wegspurten en dan opeens rechts of links afslaan; je moest dan goed oppassen om er niet af te vallen.
Duke en Blacknight: deze twee pony’s noem ik bij elkaar, want het was echt een goed span. Het waren allebei New Forestpony’s en ze hadden ook dezelfde maat en dezelfde kleur. Ze kwamen als donkere schimmels – Blacknight heeft die naam niet voor niets gekregen – maar ze werden steeds witter. Bij Blacknight hebben we dit goed kunnen zien, want die bleef lang op de manege. Als span gingen ze mee naar de Nederlandse New Forest show in Aken. Daar kon mevrouw Smeenge Duke en Blacknight voor veel geld verkopen aan een Duitser. “ Kein von der zwei, “ zei ze.
Fritsje: was de zwartbonte IJslander. Hij was bepaald geen gemakkelijke pony. Hij was laat gecastreerd en had nog sterke hengstenneigingen. In de les kon het wel eens gebeuren dat als iemand dicht achter hem reed, hij zich omdraaide, steigerde en met zijn voorbenen klauwde naar de achterligger. En het maakte hem niets uit of het dan Gelrus was. Bij buitenritten reed hij meestal achteraan. Bokken deed hij ook erg gemeen. Hij kreeg veel ruiters van zijn rug af. Hij had wel een sierlijk en trots gangetje.